فراموشی

باید فراموش کنم...فراموش که نه باید همه چیز رو نادیده بگیرم باید بگذرم از اینده ای که تو گذشته برا خودم ساخته بودم تا بتونم حالی که خرابرو درستش کنم...

شاید یک روز که خاطراتمو مرور میکردم خندم بگیره به حال الانم به بی خوابی هام به خیلی چیزا...

ولی نه مرگ رویا های ادم هیچوقت فراموش یا خنده دار نمیشه حتی تو اینده هم هرچقدر احساس خوشبختی کنی هرچقد زندگیتو بهتر از رویاهات ساخته باشی بازم اگه اون ادمی که باهاش ایندتو دیده بودی نباشه یه خلعی تو وجودت حس میکنی که باعث میشه هیچوقت خودتو خوشبخت نبینی...

دردناکتر میشه وقتی که میفهمی اون ادمی که تو باهاش ایندتو ساختی دیگه وجود نداره ... اینکه میفهمی ادما با تصویری که تو ازشون داری خیلی فرق دارند ولی تو با تصویری که ازشون برا خودت درست کردی ایندتو ساختی نه خود اون ادم...

این تضاد خیلی عذاب اوره...اینکه هیچکس دیگه اون نمیشه حتی خودش... 

کاش میشد قسمتی از حافظه رو پاک کرد...بعضی وقتا الزایمر میتونه یه درمان باشه...